مقاله نقش زبان در ایجاد ارتباط

شاید رایج ترین ویژگی تعامل انسان که به سختی آن را قابل ملاحظه می دانیم، این است که ما صحبت می کنیم. بعضی اوقات با اشخاص خاص، بعضی اوقات با هر کس که گوش می دهد، و در زمانی که کسی را برای گوش کردن نمی بابیم، با خودمان صحبت می کنیم. اگرچه زبان انسان نقش های بسیار متنوعی را ایفا می کند، از بیدار کردن کسی در صبح زود با گفتن تا نامگذاری یک کشتی با گفتن ولی در اینجا به آن کاربردهای زبان خواهیم پرداخت که برای ارتباط انسان، ابزاری است.

بدون شک یک حقیقت بسیار مهم درباره انسان این است که ما زبان را در اکثر افکارمان به کار می بریم. احتمال دارد که برخی از افکار را که به آن می اندیشیم و به ویژه افکار مجرد و انتزاعی را، اگر زبانی در دسترس نداشتیم، نمی توانستیم به آنها بیاندیشیم. این حقیقت ممکن است برای حیات شناختی ما مهم باشد، ولی برای مفهوم کاربرد شناختی کاربرد زبان، یعنی استفاده از زبان برای انجام کارها، مهم نیست. وقتی توجه خود را بر اینکه مردم با استفاده از زبان می خواهند چه بکنند، معطوف می کنیم، در واقع توجه خود را معطوف به این می کنیم که شخص با کلمات در مواقع خاصی چه می کند، در واقع بر نیات، مقاصد، تاورها، و آرزوهایی که یک متکلم در صحبت کردن دارد، متمرکز می شویم.

صحبت کردن همواره بدون تلاش و امری عادی است، ولی کاربرد موفق زبان عملی فوق العاده پیچیده است، همانطور که این موضوع را هر کس به عنوان فردی بزرگسال که سعی کرده است تا زبان دومی را یاد بگیرد، می داند. افزون بر این، کاربرد یک زبان بیش از دانستن آن و قادر به تولید و فهم جملات آن است. ارتباط همچنین امری اجتماعی است، که معمولاَ در درون بافت نسبتاَ به خوبی تعریف شده موقعیت اجتماعی صورت می گیرد. در چنین بافتی ما به دیگران اتکا می کنیم تا در درک ما از اینکه آن موقعیت چیست، سهیم باشند. با مردمی که می شناسیم، به فهمیدن مشترک متکی هستیم تا ارتباط تسهیل شود. ولی این فرایند، چگونه فرآیندی است؟ ارتباط زبانی به آسانی حاصل می شود ولی مسلم است که به آسانی قابل توصیح نیست....

الگوی پیام ارتباط زبانی

در چهل سال گذشته متداولترین و معروف ترین برداشت از ارتباط زبانی انسان، آن چیزی بوده که ما آن را الگوی پیام می نامیم. وقتی الگوی پیام به عنوان یک فرستنده و شنونده به عنوان یک گیرنده فرض می شود، و مسیر کلامی - گوشی ( یعنی موج صوتی) نیز کانال صحیح می باشد.

متکلم پیامی در مغزش دارد که می خواهد به شنونده انتقال دهد و بتابراین متکلم از برخی صورت های زبان برای رمزگذاری پیام به منزله معنای آن سود می جوید و آن را تولید می کند. شنونده با شنیدن صحبت، شروع به تشخیص اصوات، نحو و معنا می کند، و سپس با دانش ربای خود این معانی را به صورت یک پیام رمز گشایی شده موفق تضنیف می نماید.

الگوی پیام گرچه دارای شمای جدیدی است، ولی حداقل به سه قرن قبل و به فیلسوف معروف جان لاک بر می گردد، که در سال 1691 چنین نوشت:

بنابراین، انسان به طور طبیعی دارای چنان اندامی شد که مناسب تولید اصوات باشد، که آنها را کلمه می نامیم. ولی این به تنهایی برای تولید زبان کافی نبود. چون طوطیان و برخی پرندگان دیگر را می توان آموخت تا اصوات را به اندازه کافی قابل تشخیص ادا کنند، به هیچ وجه نمی توان آن را زبان دانست.